مشارکت 900 میلیارد ریالی بانک تجارت در حوزه انرژی‌های پاک
- دوشنبه 22 مرداد 1397 ساعت 2:40
به گزارش نمایه بانک ، به نقل از روابط عمومی بانک تجارت ، استفاده از سوخت‌های سازگار با محیط زیست به عنوان منبع پاک و تجدیدپذیر انرژی سال‌هاست که در کشورهای پیشرفته دنیا مورد توجه جدی قرار گرفته است، به‌گونه‌ای که در آینده پیش بینی می‌شود بخش عمده تامین انرژی دنیا برپایه سوخت‌های زیستی و انرژی‌های نو و تجدیدپذیر استوار باشد.
«بیواتانول سوختی» به عنوان مهمترین و پرمصرف ترین سوخت زیستی دنیا جایگاه بسیار مهم و ویژه‌ای در این بین دارد. بیواتانول در وهله نخست به عنوان بهبوددهنده، مکمل و ارتقاء دهنده پاک و سبز برای بنزین مورد توجه است و در مرحله بعد و با پیشرفت تکنولوژی و تنوع استفاده از مواد اولیه مختلف (خصوصاً منابع سلولزی) به عنوان یک سوخت پاک و بدون مشکل فنی و اقتصادی در دنیا معرفی و مطرح شده است.
با توجه به اهمیت کاربرد این نوع انرژی، در ایران نیز پروژه‌ای با عنوان شرکت گسترش سوخت سبز از شهریورماه سال 1392 در استان کرمانشاه کلید خورد. پروژه گسترش سوخت سبز زاگرس که به زودی به بهره‌برداری خواهد رسید؛ به عنوان یکی از جدیدترین اقدامات صنعت انرژی کشور است و بانک تجارت در راستای مسئولیت‌های حرفه‌ای و اجتماعی خود در آن مشارکت دارد. میزان سرمایه گذاری در این طرح بیش از دو هزار و 524 میلیارد ریال بوده که مبلغ مشارکت بانک تجارت 900 میلیارد ریال است. با اجرای این طرح امکان اشتغالزایی مستقیم و غیرمستقیم برای بیش از 1150 نفر به وجود می‌آید.
ظرفیت تولید بیواتانول سوختی این شرکت روزانه 200 هزار لیتر و سالانه 66 میلیون لیتر خواهد بود. کنجاله تخمیری یا همان DRIED Distillers Grain With Solubles(DDGS) دومین محصول اصلی شرکت گسترش سوخت سبز زاگرس است. این مکمل پرپروتئین خوراک دام به عنوان محصول جانبی طرح، با ظرفیت سالانه 60 هزار تن خوراکی بسیار مناسب جهت تامین پروتئین مورد نیاز واحدهای دام و طیور کشور خواهد بود.
غلات مورد مصرف برای تولید اتانول (گندم، ذرت، جو) به طور معمول حاوی 60 تا 62 درصد نشاسته است. این نشاسته در کارخانه تولیدی شرکت گسترش سوخت سبز زاگرس، پس از هیدرولیز، تخمیر، تقطیر و آبگیری به بیواتانول سوختی بدون آب تبدیل می‌شود.
کنجاله تخمیری تنها در کشورهایی تولید می‌شود که تولید اتانول / بیواتانول سوختی از غلات در آن‌ها صورت می‌گیرد. این کشورها، پس از تأمین مصارف داخلی خود، مازاد تولیدشان را به کشورهای وارد کننده مواد پروتئینی برای خوراک دام (مثل کنجاله ذرت و سویا) صادر می کنند.