مناسبات فرهنگ و اقتصاد مقاومتی باید تقویت شود
استاد اقتصاد دانشگاه تهران: فهم درستی از مسائل فرهنگی و نسبت صحیحی از این مسائل با حوزه اقتصاد در کشور وجود ندارد.
- شنبه 20 آذر 1395 ساعت 12:26
به گزارش خبرنگار خبرگزاری صداوسیما؛ علی اصغر قائمی نیا در مصاحبه با رادیو اقتصاد افزود: انطباق برنامه ریزی اقتصادی با فرهنگ رمز و راز رشد اقتصادی در سطح کشورها به ویژه اقتصادهای نوظهور در جهان است.
وی با تاکید بر اینکه بازتعریف صحیحی از اقتصاد به نسبت فرهنگ و نهاد های فرهنگی باید در کشور صورت گیرد، اظهار داشت : ظرفیت به لحاظ سرمایه گذاری برای کالای فرهنگی در این مملکت وجود داشته اما به دلیل عدم وجود تعریف صحیح از کالای فرهنگی و منطبق نبودن با نهادهای فرهنگی، کشور را در رسیدن به نتیجه مطلوب بازداشته است.
استاد دانشگاه تهران گفت: مسئولان همواره به دنبال الگوبرداری و الگوپذیری در حوزه فرهنگ بوده و هیچ وقت به نیاز فرهنگی کشور توجهی نداشته اند تا بر اساس این نیاز یک مدل اقتصادی کارآمد در جامعه طرح ریزی شود.
وی افزود: به طور کلی تاکنون در مقوله فضای فرهنگی مسئله شناسی، مسئله یابی و نیازسنجی درستی در کشور صورت نگرفته است.
قائمی نیا در بخش دیگری از سخنان خود به موضوع کرسی های آزاد اندیشی در مراکز دانشگاهی اشاره کرد و گفت : متاسفانه جای خالی پرداختن به مسائل اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی روز جامعه در این کرسی ها به شدت احساس می شود.
وی افزود : تمرکز کرسی های آزاد اندیشی بیشتر بر مسائل تئوریک دانشگاهی است و کمتر این مباحث برای نسل جوان جامعه جذابیت دارد.
امیرحسین راسخ کارشناس مجری برنامه رهیافت رادیو اقتصاد هم گفت: بعد از جنگ تا به امروز هر دولتی که در این کشور بر سر کار آمده نگاهش به فرهنگ نسبت به دولت دیگر متفاوت بوده است.
وی با بیان اینکه نگاه ها، سیاست گذاری ها و نقشه راه ها در اسناد بالا دستی و قوانین مادر کشور در حوزه فرهنگ ، یکسان اما عملکردها متفاوت بوده است، افزود: بطور کلی با وجود قوانین مادر دیگر نباید نگاه ها متفاوت باشد بلکه باید روش ها و تاکتیک ها قدری با هم فرق داشته باشند.
راسخ تصریح کرد: وقتی مسئولان و کارشناسان در پاسخگویی مسائل اقتصادی به مردم به بن بست می رسند برای خروج از این بن بست به حربه فرهنگ و فرهنگ سازی متوسل می شوند.
وی یادآورشد: فرهنگ امروز راهی برای فراراز پاسخ های جدی و صریح به مردم در موضوع های مختلف تبدیل شده است در صورتی که برای نمود عملی آثار هر کار فرهنگی در جامعه یک دهه زمان نیاز است.